Biologia na czasie 4. Maturalne karty pracy zakres rozszerzony

Odpowiedzi

„Obecnie berlińscy leśnicy, oprócz szkód powodowanych przez zwierzynę, borykają się najbardziej z problemem obecności czeremchy amerykańskiej […]. O występowaniu P. [Padus – red.] serotina w Niemczech wspomina się już w roku 1685. Jej pojawienie się na terenie dzisiejszego Berlina nie jest przypadkowe – czermcha amerykańska była sadzona w sposób planowany, dookoła Berlina, na obszarach Pruskiego Instytutu Badawczego Leśnictwa.[…] Ekologia P. serotina była obiektem licznych badań. Ten ornitochoryczny gatunek cechuje się m.in. stosunkowo wysoką tolerancją na zacienienie, zdolnością do wykształcania pędów odroślowych, długą żywotnością nasion i allelopatią ujemną […]. Jak pokazały liczne badania, wymienione cechy charakteryzują znaczną część gatunków inwazyjnych, umożliwiając im szybkie rozprzestrzenianie się […]. Czeremcha amerykańska występuje na około jednej trzeciej z 29 000 ha berlińskich lasów […]”.Wymień dwie opisane w tekście cechy, które sprawiają, że czeremcha amerykańska jest gatunkiem inwazyjnym.

„Obecnie berlińscy leśnicy, oprócz szkód powodowanych przez zwierzynę, borykają się najbardziej z problemem obecności czeremchy amerykańskiej […]. O występowaniu P. [Padus – red.] serotina w Niemczech wspomina się już w roku 1685. Jej pojawienie się na terenie dzisiejszego Berlina nie jest przypadkowe – czermcha amerykańska była sadzona w sposób planowany, dookoła Berlina, na obszarach Pruskiego Instytutu Badawczego Leśnictwa.[…] Ekologia P. serotina była obiektem licznych badań. Ten ornitochoryczny gatunek cechuje się m.in. stosunkowo wysoką tolerancją na zacienienie, zdolnością do wykształcania pędów odroślowych, długą żywotnością nasion i allelopatią ujemną […]. Jak pokazały liczne badania, wymienione cechy charakteryzują znaczną część gatunków inwazyjnych, umożliwiając im szybkie rozprzestrzenianie się […]. Czeremcha amerykańska występuje na około jednej trzeciej z 29 000 ha berlińskich lasów […]”.Rozstrzygnij, czy czeremcha amerykańska przyczynia się do wzrostu czy do spadku różnorodności biologicznej berlińskich lasów. Odpowiedź uzasadnij.

“Niezwykle interesujące badania eksperymentalne i terenowe […] zostały przeprowadzone w Nowej Zelandii. Dotyczyły one przywry Curtuteria australis […], która zamyka cykl w trzech żywicielach: ślimaku Cominella glandiformis, małżu Austrovenus stutchburyi i ptaku ostrygojadzie Haematopus ostralegus. Cerkarie uwalniane ze ślimaka atakują małża i lokują się w jego nodze, co przy dużym zagęszczeniu pasożytów powoduje jej niedorozwój. Zarażony małż nie może zagrzebać się w mule i łatwiej staje się ofiarą ostrygojadów, co zostało udowodnione w odpowiednio zaprojektowanym terenowym eksperymencie. Mimo to, tylko niewielki procent metacerkarii ma możliwość zakończenia cyklu w żywicielu ostatecznym, bo małż ma jeszcze dwóch innych wrogów: przede wszystkim rybę Notolabrus celidotus, ale także ślimaka, który nota bene jest pierwszym żywicielem w cyklu rozwojowym tej przywry; oba te drapieżniki nie zjadają całego małża, a „obgryzają” tylko jego niezagrzebaną nogę, w której znajdują się metacerkarie. Jednak małż, uwolniony od nadmiaru metacerkarii ,może odzyskać zdolność zagrzebywania się w mule (i ponownego zarażania się cerkariami), gdyż jego noga ma zdolności regeneracyjne.Poniższy schemat przedstawia cykl życiowy przywry Curtuteria australis (I) oraz konsekwencje zarażania się tym pasożytem przez małża Austrovenus stutchburyi (II).Na podstawie powyższego tekstu zapisz łańcuch pokarmowy przybrzeżnych wód morskich w Nowej Zelandii, który będzie złożony z trzech elementów.

“Niezwykle interesujące badania eksperymentalne i terenowe […] zostały przeprowadzone w Nowej Zelandii. Dotyczyły one przywry Curtuteria australis […], która zamyka cykl w trzech żywicielach: ślimaku Cominella glandiformis, małżu Austrovenus stutchburyi i ptaku ostrygojadzie Haematopus ostralegus. Cerkarie uwalniane ze ślimaka atakują małża i lokują się w jego nodze, co przy dużym zagęszczeniu pasożytów powoduje jej niedorozwój. Zarażony małż nie może zagrzebać się w mule i łatwiej staje się ofiarą ostrygojadów, co zostało udowodnione w odpowiednio zaprojektowanym terenowym eksperymencie. Mimo to, tylko niewielki procent metacerkarii ma możliwość zakończenia cyklu w żywicielu ostatecznym, bo małż ma jeszcze dwóch innych wrogów: przede wszystkim rybę Notolabrus celidotus, ale także ślimaka, który nota bene jest pierwszym żywicielem w cyklu rozwojowym tej przywry; oba te drapieżniki nie zjadają całego małża, a „obgryzają” tylko jego niezagrzebaną nogę, w której znajdują się metacerkarie. Jednak małż, uwolniony od nadmiaru metacerkarii ,może odzyskać zdolność zagrzebywania się w mule (i ponownego zarażania się cerkariami), gdyż jego noga ma zdolności regeneracyjne.Poniższy schemat przedstawia cykl życiowy przywry Curtuteria australis (I) oraz konsekwencje zarażania się tym pasożytem przez małża Austrovenus stutchburyi (II).Określ, czy przywra Curtuteria australis odgrywa rolę w regulacji liczebności małża Austrovenus stutchburyi. Odpowiedź uzasadnij.